Anique uut Liemt

Afgelopen dagen voorspelden ze dan weer wel, dan weer niet, een witte Valentijnsdag. Het laatste wat ik zag was dat er alleen natte sneeuw zou komen, gevolgd door de hashtag (zo’n hekje dus) #nietwit. Maar ik werd wakker op Valentijnsdag, keek naar buiten en dacht #welwit. En ik dacht potvervijfeurocenten, ik denk in het Twitters!

Anique uut Liemt

Ondanks allerlei feestelijkheden in privékring en wat betreft de man met de witte baard en de stoomboot, heb ik er moeite mee: die donkere dagen voor kerst. ’s Avonds zit je in het donker warm te eten en met een beetje bewolkt weer is het al donker als je goed en wel de kinderen van school hebt gehaald. Het bed lonkt al vroeg en soms geef ik daar ook aan toe. Andere dagen pak ik een wijntje en blijf dicht naast mijn man op de bank zitten, met boek of tv.

Anique uut Liemt

De zomervakantie is allang voorbij. De herfstvakantie is voorbij. Het schoolritme zit er weer lekker in en alles gaat zijn gangetje. Alles loopt op rolletjes. Heerlijk.

Anique uut Liemt

Ja. Daar zit je dan, achter je computer. Een stukkie tikken moet je. Waarover zal ik het deze keer eens hebben? Over hufterigheid in het verkeer? Zo zat ik laatst met de auto achter drie pubers op de fiets. Na kort claxonneren mijnerzijds schikte de jongedame in zodat ik kon passeren. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat de jongeman in het gezelschap mij met een bepaalde vinger liet weten niet van mijn aanwezigheid gecharmeerd te zijn. Zo reed ik laatst op de hoofdrijbaan ter hoogte van de school, het dorp uit, en werd met tweemaal de toegestane snelheid ingehaald. Maar ach, dat zijn kleine irritaties. Hoewel het te denken geeft dat ik dit soort gedrag zo vaak zie dat ik er meestal mijn schouders over ophaal.