Anique uut Liemt

Zo’n zestien jaar geleden, in een vorig leven, is het begonnen. Ik was nog niet op de hoogte van het bestaan van mijn man, laat staan dat ik er kinderen mee had. Ik was net afgestudeerd, net bezig in mijn eerste baan. Toen begon ik met een hobby die serieuze vormen aan zou gaan nemen: goochelen met zon, maan en planeten. De materie boeide me dermate dat ik er in een opleiding in ging volgen, maar door diverse omstandigheden brak ik die halverwege af. Na twee verhuizingen, drie banen, een bruiloft en een baby pakte ik de opleiding echter elders toch weer op. En het was net of er ergens van binnen een schakelaar werd omgezet: AAN.

Vanheurnzeng

Hein zat samen met Toos naar het journaal te kijken. De nieuwslezer gaf uitleg, dat er ook dit jaar in Friesland weer enige discussie was, of er wel of geen geen kievitseieren geraapt mochten worden. Onwillekeurig gingen de gedachten van Hein even terug naar zijn jongensjaren en het "eieravontuur" wat hij in die tijd beleefde.

Vanheurnzeng

Hein en Toos zaten weer aan de koffie. Hein met een beetje melk en een schepje suiker en Toos met alleen een beetje melk. Voor allebei was er een beschuit met kaas, geen gewone beschuit maar van die waldkorn beschuiten, met van die volle graankorrels die zo lekker achter het kunstgebit plakken en die je er niet vanaf kunt krijgen zonder het gebit uit de mond te nemen.

Anique uut Liemt

Dat is nog een hele exercitie: van het ene soort smartphone naar het andere soort. De snelstartgids in het Slowaaks en online handleiding van 114 pagina’s helpen mij niet heel snel. Sowieso moet ik vanvoren af beginnen en dat is al een hele uitdaging, want De Oude was een krijgertje van familie dus al ingewerkt.