Hein zat op z’n bankje achter in de groentetuin, wat uit te rusten van een fikse wandeling. Hij had met Toos een paar Mariënheemse ommetjes afgelopen en hij had weer genoten van de eenvoudige maar wel afwisselende natuur rondom het dorp. De zwaluwen die tegen de gevel van z’n woning een nest hadden gebouwd, gierden over zijn hoofd en in de verte buitelden de kieviten door de lucht. Het was de eerste warme lenteavond van het jaar en dat gaf hem het gevoel dat alles weer fris was en dat de hele wereld hem toelachte.
Hij dacht er net over om even naar binnen te lopen om een bakje koffie te halen toen Toos voor hem stond met een dienblad vol koffie met een plak koek. Hein schoof een eindje op zodat Toos naast hem kon gaan zitten. "Hé hé," zei Toos "daar zitten we dan weer, dat werd ook tijd, want waar hebben we ons anders de laatste tijd zo druk voor gemaakt. De tuin is weer op orde, de bankjes zijn geschilderd en nog maar een paar weken dan hebben we al weer de langste dag". "Nou nou," zei Hein "nu loop je toch wel heel erg hard van stapel." We hebben net de koningsdag met de lintjesregen achter de rug en de 4 en 5 Mei vieringen. Toch wel prachtige dagen, en nu hebben we ook nog mooi weer op de koop toe, wat wil je nog meer. En jammer voor de Ajax fans maar PSV is toch maar mooi voetbalkampioen geworden. En wat denk je van dat wielrennen!? Roze trui… blauwe trui… het kon niet op. Mooie feesten, mooie sport, lekker weer en alle mensen met een goed humeur, dat is nou echt wat je noemt genieten van het leven.
Die lintjesregen pakte trouwens dit jaar voor Mariënheem wel heel goed uit. Twee onderscheidingen voor twee dorpsgenoten die ieder op haar of zijn eigen terrein een schouderklopje hebben verdient. Mooi voor de betreffende persoon zelf, maar ook mooi voor de naaste omgeving en zeker ook mooi voor het hele dorp. Ieder dorp heeft nou eenmaal graag iets of iemand om trots op te zijn en waar men zich verbonden mee voelt. Saamhorigheid zoals dat zo mooi wordt genoemd. Als je als dorp samen iets kunt opbouwen en vieren, dan kun je samen ook beter de tegenslagen en verdriet verwerken. Want ook dat hoort nou eenmaal ook bij het leven. Het is niet voor niets dat er in deze tijd waarin de kerken bijna leeglopen, juist bij tegenslagen en verdriet de kerk bij een avondwake soms uitpuilt van mensen die samen verdriet willen delen.
Juist dat dorpsgevoel, dat wij gevoel, dat gevoel van trots en saamhorigheid geeft, dat het grote gros van Mariënheem, elk jaar weer uitkijkt naar de langste dag. De dagen dat we samen een feestje gaan bouwen. En of dat dan Midzomerfeest heet of kermis of barbecuefeest het maakt eigenlijk allemaal niet uit hoe het genoemd wordt. Het gaat om dat dorpsgevoel. Het is jammer dat onze buren Harry en Riekie nog een beetje te veel in hokjes zitten te denken, zo van onze generatie en jullie generatie, maar och zolang onze kaartavondjes nog zo gezellig zijn is er nog hoop dat ze wat bijleren, al moet dat wel beter gaan als met het kaarten want dat kunnen ze nog steeds niet! De wil om er samen dit jaar ook weer een mooi midzomerfeest van gaan maken is zeker aanwezig. Maar het zal van de uitvoering afhangen, of het hele dorp, de ingeslagen commerciële weg van het Midzomerbestuur gaat volgen en dan gaat het er niet alleen om wie de mooiste straatversiering kan kopen, maar meer nog, om dat wij gevoel, dat echte dorpsgevoel te kweken. Als het bestuur het koppie er bij houdt en hun oren goed te luisteren gaat leggen, bij wat Marienheem te zeggen heeft dan zal het met de Midzomerfeesten ook dit jaar wel weer goedkomen. "Toch? Toos?"…… "Ik weet het wel zeker" zei Toos "Wil je nog koffie??"