Direct als je geboren wordt, zijn er al verwachtingen. Wat verwachten je ouders van hun verse kind? Die verwachtingen zijn misschien weer heel anders wanneer je hun eerste bent of hun tweede of volgende. Als je opgroeit, verwacht je omgeving ook van alles. Dat je gaat kruipen, lopen, praten. Liefst binnen de lijntjes van het consultatiebureau. Op school worden weer andere zaken verwacht: luisteren, opletten, leren lezen en rekenen. Er zijn verwachtingen naar welk vervolgonderwijs je gaat. Er zijn verwachtingen wat je na je opleiding gaat doen, wat voor werk je gaat doen. Er kan worden verwacht dat je gaat trouwen, kinderen krijgen.
Verwachtingen kunnen mooi zijn. Mensen kunnen je daarmee stimuleren om het beste uit jezelf te halen. Soms kunnen mensen verwachten dat je tot niets komt – wat jou kan stimuleren om te bewijzen dat ze het mis hebben, maar wat ook je zelfvertrouwen en gevoel van zelfwaarde kan ondermijnen. Soms verwachten mensen zoveel van je dat je het gevoel hebt dat je het niet waar kan maken, en ook dat kan maken dat je je slecht voelt over jezelf. Niet voldoen aan de verwachtingen kan pijn doen. Je faalt.
Het wordt nog leuker als verschillende mensen verschillende verwachtingen van je hebben. De een verwacht dat je gaat studeren en een goedbetaalde baan vindt. De ander verwacht dat je thuisblijft voor je kinderen. Een derde verwacht dat je actief bent als vrijwilliger en een vierde dat je zorgdraagt voor je hulpbehoevende ouders. Een vijfde en zesde verwachten dat je je sociale contacten onderhoudt en met aandacht het nieuws uit verschillende hoeken volgt. Ondertussen staat er nog iemand klaar om met je mee naar de sportschool, een cursus voeding, een workshop kreatief met kurk te gaan. Zoveel mensen om je heen, zoveel verwachtingen. En je kan niet aan alle verwachtingen voldoen. Je kan niet iedereen tevreden stellen. Als je dat probeert, faal je altijd.
Begin nu eens met jezelf. Wat verwacht je eigenlijk van jezelf? Nee, praat nou eens niet je ouders, je partner, je vrienden of vriendinnen, je collega’s of je manager na. Zelfs niet je therapeut. Hebben ze eigenlijk wel echt gezegd dat ze iets ook echt van jou verwachten, of heb jij bedacht dat ze dat van jou verwachten? En wat verwacht jij eigenlijk van hen? Wil je dat voor hen, of is dat eigenlijk iets dat jij voor jezelf wil?
Wat vind jij zelf belangrijk en wat wil jij voor jezelf waarmaken? En als je niet aan je eigen verwachtingen voldoet, hoe erg is dat dan? Heb je je best gedaan en tegelijk goed voor jezelf gezorgd? Als het antwoord ja is, is het goed. Meer dan je best kun je niet doen. Hoeveel dat ‘best’ is is voor iedereen anders. Loop niet jezelf voorbij. Je moet je hele leven met jezelf. En luister, kijk naar de verwachtingen van anderen om het beste van jezelf te maken. Niet voor de ander, maar voor jezelf. En als bonus wordt je omgeving daar ook beter van!