Nou kunnen wij sinds een paar maanden Netflix kijken. Er ging een wereld voor me open. Wat zeg ik, meerdere werelden. Een betoverd bos en verhalenboeken met waargebeurde sprookjes, moord en doodslag in een stadje aan een rivier en sinds kort kijk ik de serie waar oudste me dagelijks meermaals mee om de oren sloeg en waar wel heel bijzondere mensen rondlopen. Sommige nogal snel. En ja, bingewatching has begun ofwel meerdere afleveringen achter elkaar kijken. De verhalen zuigen je op. Je leeft even in een bijzondere, andere wereld. Of werelden, dus.
Alleen, vannacht droomde ik over zo’n wel heel snel rennend mensch in combinatie met een wereld waar feestjes niet doorgaan, je met een verkoudheid thuis moet blijven op straffe van dodelijke blikken en erg rustig op straat. En dan word je wakker en denk je, oh ja, de werkelijkheid is vandaag de dag ook als een spannend boek.
Alleen: je kan het ècht niet wegleggen. Geen clubjes, geen sporten, geen theater of concert. Niet op visite bij bedlegerige oma of hoestende vriend. Naar de supermarkt mag, maar houdt afstand en laat wat liggen voor een ander. Geen school. Geen contact.
En dat allemaal voor een klein maar gemeen virus waar we met z’n allen nog niet goed tegen bestand zijn. Dat komt heus wel goed voor de meeste mensen, maar allemaal tegelijk ziek is niet praktisch en veel ernstig zieken tegelijk al helemaal niet, dat hebben we gezien bij landen verderop. Alleen, als het in een land verderop is, is het toch een ver-van-mijn-bed-show en nu is het met z’n allen offers brengen om te zorgen dat dit hier niet verandert in een sorry-we-hebben-geen-ziekenhuisbed-voor-u-show.
En weet u? Wij koppige Nederlanders, wij we-werken-tot-we-er-bij-neervallen-Nederlanders, wij eerst ik en daarom hamster ik Nederlanders, wij blijven thuis bij een verkoudheid. Wij zeggen feestjes af. Wij mopperen nauwelijks op concerten en theatershows die niet doorgaan. Wij bieden aan om op te passen of boodschappen te doen. We letten op elkaar.
Ik weet niet hoe het met u is, maar ik voel me een beetje onwerkelijk. Ik ga pogen om met de kinderen een soort van schoolritme thuis in te bouwen en als ik even wil ontsnappen aan de vreemde wereld waar ik werkelijk in leef, begeef ik me in de onwerkelijke sferen van Netflix. Als dat te spannend word, zet ik het gewoon af.