Ze hadden er al weer een flinke wandeling opzitten, Hein en Toos met een paar kleinkinderen. Over de Eelerberg, langs de boksloot en dan met een grote boog terug naar Krönnenzommer in Hellendoorn. Een van de mooiere wandelroutes in ons prachtige Salland Alhoewel de allermooiste wandelroute vonden ze toch wel een rondje langs de ijssel bij Fortmond als de meidoorn in bloei staat, al staat een wandeling langs de “buitenring” van de Mariënheemse ommetjes ook heel hoog op hun top tien lijst van mooie wandelroutes.
De stekelige basten van de tamme kastanjes lagen nog verspreid onder de vele kastanjebomen die je in deze omgeving vindt, en bij het beklimmen van de laatste “bult” zagen ze een dode berk staan. Nou is er bij een boswandeling met jongens natuurlijk niets zo leuk als dat je een dooie boom tegen komt. Voor jongens altijd een uitdaging om te kijken of ze sterk genoeg zijn om deze om te drukken. Een soort “armpje duwen”maar dan in het groot. Dus ook deze dode berk werd geslachtofferd. Terwijl de dames een eindje verderop op een boomstam gingen zitten om toe te kijken gingen de heren met vereende krachten aan de slag. Een paar keer flink heen en weer zwiepen en ja hoor! Fluitje van een cent. De boom ging plat, en de jongens hadden het gevoel dat ze de natuur toch weer een beetje geholpen hadden, want vallen deed die boom toch!
Tevreden liepen ze verder . Op naar de volgende boom. Maar de volgende liet nogal op zich wachten, niet zo vreemd eigenlijk want de afgelopen herfst had de storm al heel wat zwakke exemplaren neergehaald. Een paar minuten later was het dan toch raak! Daar stond hij. Een kaarsrechte den midden op een grote open plek in het bos. Deze boom was ongetwijfeld jarenlang een herkenningspunt in de verre omgeving geweest maar nu had hij de geest gegeven. Zo dood als een pier. Even werd nog geprobeerd om ook deze om te duwen maar geen schijn van kans. De jongens konden duwen en trekken wat ze wilden, maar de boom was niet plat te krijgen.
De kleinkinderen waren misschien een beetje teleurgesteld maar Hein gaf een knipoogje naar Toos en zei: “Het lijkt wel onze midzomerboom, die duw je ook niet zo maar weg. De midzomerboom kan nu dan wel wat verwaarloosd worden en er verdord uitzien, maar er komt zeker weer een tijd dat ook onze midzomerboom weer terug komt en opnieuw het herkenningspunt wordt van ons feestterrein. Want eigenlijk waren we er allemaal best wel een beetje trots op het unieke herkenningspunt van alle dorpsfeesten in de verre omgeving. Onze eigen Mariënheemse MIDZOMERBOOM.”