Rustig peddelend fietsten Toos en Hein naar het midzomerterrein bij manege Bartels. Hein had er nog steeds erg veel moeite mee dat het midzomerfeest geen “dorpsgebeuren”meer was , maar Toos had zin in een praatje, een visje en even “sfeer proeven” en Hein lustte wel een pilsje, dus fietste hij maar met Toos mee.
Al fietsend overdacht Hein het verhaal van de eerste kermis in Mariënheem. Met name in de beginperiode na het oprichten van de voetbalvereniging , werden er in Marienheem van allerlei activiteiten ontwikkeld om de kas van de (enigste) sportvereniging te spekken. Een van die activiteiten was het organiseren van een kermis in het dorp. Mariënheem was nog jong en had als dorp nog nooit een kermis gehad. Het weiland van “de Keizer” werd als kermisterrein ingericht. Het terrein was alleen toegankelijk via de ingang tussen Hoogeslag en de loods van de ABTB, maar er was GEEN vrije toegang. Voor toegangsbewijzen moesten er kaartjes “ingekocht” worden van de gemeente waarbij een vast percentage van de opbrengsten als vermakelijkheidsbelasting afgedragen moest worden. Hoe blij was het bestuur toen halverwege de zondagavond alle kaartjes verkocht bleken te zijn. Men sloeg elkaar op de schouder ... goed werk... mooie opbrengst voor de club. Rond de klok van twaalven kwam het bestuur bij elkaar om de opbrengsten te tellen en de kas te controleren. Er werd geteld ... en er werd nog eens geteld en nog eens!
Paniek in de tent want er was zo rond de 400 gulden te weinig in kas! Het aantal verkochte kaartjes klopte niet t.o.v. de opbrengsten! Over een ding waren zij roerend eens, “we gaan niet eerder naar huis of deze kwestie moet opgelost zijn”. Uren werd er door het bestuur over gepraat, en werd er geteld en gezocht. Men werd zelfs min of meer achterdochtig tegenover elkaar! Dat geld kon toch maar niet zo verdwijnen! Ten einde raad werd er besloten dat de oudste van het stel (Thomas) maar als een soort “biechtvader” moest fungeren . Ook dat leverde niks op. Niemand wist iets en niemand had iets bijzonders opgemerkt
Het werd intussen maandagmorgen en de eerste melkboeren reden al met paard en wagen over de weg om de melk van de boeren naar de fabriek te rijden. Thomas zei: We gaan naar huis want ik moet “stoete bakk’n”. We komen er vandaag toch niet uit. Ga morgenvroeg maar naar de gemeente om af te rekenen dan kunnen we er een punt achter zetten. Zo ging de penningmeester die maandagmorgen met lood in de schoenen naar het gemeentehuis om af te rekenen Zou het lukken om korting te krijgen op de te betalen belasting ? Helaas bij de Gemeente was men onverbiddelijk! Het aantal afgehaalde kaartjes moest afgerekend worden, punt uit ! Dus een flinke financiële strop voor de vereniging. Een week of zes later pakte voorzitter Schutte de laatste van een tiental kratten frisdrank uit de voorkamer om in de winkel te zetten. En wat lag daar op de plint achter de krat? Juist! Een hele rol kaartjes voor de kermis. Gelukkig was men bij de Gemeente zo coulant om alsnog de teveel betaalde belasting terug te geven.
Op de terugweg naar huis fietste Hein een eindje voor Toos uit en hij dacht nog even terug aan die allereerste kermis. Wat was er al veel gebeurd en veranderd in loop der jaren. Een ding was echter altijd hetzelfde gebleven en nooit veranderd. De inzet van een groepje mensen om belangeloos een feestje te bouwen en lol te maken met elkaar. Dat was toen zo en dat is nog zo. Dat het de ene keer beter lukt als een andere keer doet daar niks aan af. Was het “vroeger” moeilijk om de financiële eindjes aan elkaar te knopen dan is dat nu nog steeds het geval. Waar het vroeger moeilijk was om in een nieuw dorp een DORPSFEEST met DORPSGEVOEL te creëren blijkt dat nu ook weer moeilijk te gaan .
Toos zette er een tandje bij en kwam naast Hein fietsen, “leuk gehad”? vroeg ze. “Gaat wel” zei hij “en jij “? “Ik kon mijn visje niet vinden en we zetten thuis de CD van “NOG EENTIE” wel op met ons Marienheems dorpslied, misschien wakkert dat ons dorpsgevoel wat aan, en ik hang alsnog de midzomervlag uit al was dat alleen maar voor mijn eigen gevoel.