Het komt steeds meer in het nieuws: verwarde personen. Mensen die even van het padje af zijn maar wel ‘los lopen’. Mensen die het even niet meer weten. Mensen die gek worden van hun situatie, van de druk die ze zichzelf opleggen en door anderen opgelegd krijgen, van prikkels om hen heen, misschien ook wel van drugs en/of alcohol die ze misschien juist pakken in een poging zich niet zo rot te voelen.
Tegelijk wordt onze maatschappij met de dag harder. Ambulancepersoneel krijgt kogelwerende vestjes. Vanwege de onvoorspelbaarheid van de verwarde personen die zij behandelen maar ook vanwege de agressiviteit van omstanders. Oh ja, ook vanwege eventuele terroristische aanslagen. Maar die aanslagen hebben we helemaal niet nodig om elkaar het leven zuur te maken. Onverdraagzaamheid en agressiviteit hebben we zo ook al wel.
Ik heb het niet over assertiviteit. Opkomen voor jezelf of wie je lief is, of misschien zelfs wel voor een wildvreemde die je hulp behoeft is prima natuurlijk. Maar er zijn altijd grenzen aan wat je kan vragen of eisen en er is altijd een manier waarop. Die grenzen zijn velen echter ook uit het oog verloren. Sommige mensen eisen ‘I want the world en I want it now’, zowel voor henzelf als op het werk als van instanties algemeen. En andere mensen proberen aan die grenzeloze eisen te voldoen en knappen af om dat ze ver over hun eigen grenzen heen gaan.
De één kan ook meer hebben en meer doen dan de ander – we zijn allemaal namelijk verschillend. Buurvrouw Ietjefietje heeft haar huis piekpijn en kookt de sterren van de hemel. Buurvrouw Weetjewel weet een pittige baan toch gezellig te combineren met haar kinderen. Buurman Ho-eens-even heeft geen baan, is geen perfecte huisman maar kan luisteren als de beste als Ietjefietje of Weetjewel het even niet meer weten. Op die manier voorkomt hij misschien wel dat Ietjefietje in haar lingerie op het balkon gaat dansen in plaats van in haar baljurk of zorgt hij ervoor dat Weetjewel het bij één glaasje wijn bij hem in de keuken houdt in plaats van een hele fles in een thermoskan mee naar het werk.
We hebben allemaal onze sterke en zwakke punten. We hoeven niet altijd sterk te zijn. We hoeven ook niet allemaal sterk te zijn. Ook in het zachte zit veel dat we nodig hebben. Mensen met een burn-out moeten leren om zacht voor zichzelf te zijn en niet maar doorgaan met alles doen wat de omgeving van hen vraagt, of zij van zichzelf vragen. Een elastiekje wat je telkens te ver uitrekt, daar gaat de rek uit of het knapt.
We zijn allemaal verschillend. We hebben allemaal onze eigen sores. Dat kun je niet bij iedereen aan de buitenkant zien. Dat Ietjefietje met twee vingers in de neus een driegangenmenu klaarmaakt wil niet zeggen dat Weetjewel zich aanstelt als ze moeite heeft met de cupcakes voor de verjaardag van haar dochter. Ho-eens-even vreet zich op van de zenuwen als hij met vrouw, kinderen en kleinkinderen naar een pretpark gaat maar repareert fluitend de wasmachine van Ietjefietje. Met een beetje respect voor elkaar, ieders zwakke plekken en ieders sterke kanten komen we zoveel verder.
Ik wens u allen een zachte herfst.